Zeeschildpadden bij de Gili's, en laatste ochtend in Bali

Ik ben drie nachten op Gili Air gebleven. Daarbij heb ik één dag een snorkeltour gedaan. We gingen met een groep de boot op en zijn op vier verschillende plekken wezen snorkelen, met een lunch tussendoor. Het was een gezellige groep, en heel mooi snorkelen. Het gaafste was eigenlijk de hoeveelheid zeeschildpadden die we hebben gezien die dag. We hebben er in totaal 8 gezien, waarvan een aantal echt heel dichtbij. Één schildpad kwam zelfs helemaal naar de oppervlakte zwemmen, met zijn kop boven water. Echt prachtige beesten. Ze zwemmen zo heel sierlijk en elegant door het water, en kijken ondertussen heel wijs om zich heen. Geweldig.

De andere dagen heb ik over het eiland gelopen, op het strand gelegen, fruitsapjes en biertjes gedronken, een massage genomen, en heel veel gelezen. Het is echt een tropisch eilandje, en er zijn geen auto’s of scooters. Alleen maar fietsen en paard en wagen. Dat maakt de sfeer al rustig en relaxed. Buiten dat, is het echt laagseizoen nu. En dat valt wel heel erg op. Er waren echt megaveel strandtentjes, de ene nog hipper en leuker dan de ander, overal zitzakken op het strand, gedekte tafeltjes op het strand, live muziek, het zag er echt heel erg gezellig uit. Er misten alleen nog mensen. In bijna elk café / restaurant was er meer personeel dan dat er gasten waren. Ergens toch wel een beetje zonde. Grappig was daarentegen wel dat overal waar je een drankje deed, je meteen aan de praat raakte met de serveerders/serveersters, want zij verveelden zich dood en waren blij als er iemand was waar ze mee konden praten. Op een gegeven moment kenden ook steeds meer locals mijn naam. Dan liep ik de straat door langs het strand en hoorde ik wel drie keer ‘Hi Isha, how are you today?’

Ja het waren chille dagen, waarin ik weer heel erg heb genoten. Toch merkte ik vandaag, toen ik weer terug was gekomen van Gili, en met de shuttlebus door Bali sjeesde, dat ik blij was om weer in Bali te zijn. De ‘jungle’ zoals ik het noem, de prachtige rijstvelden, de lachende Balinezen, de tempels en de offers. Het chaotische verkeer met de geweldige scooters waar altijd weer iets op wordt vervoerd waar ik van moet glimlachen. Zo zag ik vandaag een scooter met een enorme bos van heliumballonnen eromheen.

Ik ben nu in Sanur, vlakbij het vliegveld. Ik plak hier meteen mijn laatste-ochtend–verhaal achteraan. Ook nu tijdens mijn laatste ochtend schrijf ik nog een kort verhaaltje. En ik denk zomaar eens dat dit ook mijn laatste verhaal is. Het hangt er een beetje vanaf hoe spectaculair mijn terugreis wordt haha.

Ik werd vanochtend wakker met hoosbuien en onweer. Maar ondertussen heeft de zon alweer gewonnen. Dat betekent dat ik straks nog even een paar uurtjes van de zon kan genieten voor ik in m’n taxi stap naar het vliegveld.

Het warme vochtige klimaat waar mijn lichaam zo aan moest wennen de eerste paar dagen, ga ik toch echt wel missen. Het is zo fijn om het nooit koud te hoeven hebben. En verder is er altijd leven op straat. Een echt buiten leven. Dat buiten zijn ga ik ook missen.

Verder alle geluiden, van de gekko’s, de hanen, de krekels. De vrijheid die ik hier voel, en een plons in het zwembad zodra ik wakker wordt. Ik ga het spontane contact missen met de Balinezen en met de open-minded backpackers. De muggen ga ik trouwens niet missen, die hebben me net nog wat souvenirtjes gegeven. 2 Minuten tandenpoetsen zonder anti-muggenspray en ik heb 5 grote bulten erbij. Oeps.

Even een latere toevoeging, omdat ik was vergeten om te vertellen dat we gisteravond een aardbeving hadden. Haha, ja ik was een aardbeving vergeten. Kan gebeuren. Het schudde behoorlijk, maar op de één of andere manier was ik er heel relaxed onder. Ik had net mijn oordoppen ingedaan om te gaan slapen, toen het begon. Eerst dacht ik dat het iets anders was; misschien de donder van onweer op dat moment, maar ik herkende het gevoel van de aardbeving die ik meemaakte in Nieuw-Zeeland. Het duurde misschien 8 seconden, en toen was het weer over. Heb net even gekeken en het was een diepe onschadelijke aardbeving van 5.6, ten zuiden van Java. Hoe dieper, hoe ongevaarlijker, maar hoe breder de straal waarin de beving voelbaar is. Zo maak je nog wat mee tijdens je laatste nacht in Bali.

Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, en zoals jullie weten heb ik echt ontzettend genoten. Zowel van mijn vrijwilligerswerk als van mijn tijd erna. Ik ben ook van plan om dat genieten tijdens m’n laatste uurtjes in Bali nog even voort te zetten. Dus ik ga het zwembad in!!
Ik vond het leuk om mijn blog te schrijven, en het gevoel te hebben dat jullie een klein beetje met me mee hebben kunnen reizen. Dankjulliewel en tot snel in Nederland!

Kippen op het strand, Vissen in de zee

Het is alweer lang geleden dat ik mijn laatste verhaal schreef. Ondertussen ben ik in Amed en in Gili Air geweest. Op Gili had ik slecht internet waardoor ik mijn verhaal niet kon uploaden. Vandaar iets later...

Amed. Een vissersdorpje in het oosten van Bali. Rustig, bijna overal uitzicht op de zee aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. Mijn hostel lijkt meer op een resort. Overal cottages met rieten daken, een tuin die bijna elk moment van de dag wordt onderhouden, een zwembad, een restaurant en ontbijtbuffet, een spa waar je allerlei behandelingen/massages kunt krijgen, een onwijs mooie kamer met airconditioning en een luxe badkamer met een buitendouche (uitzicht op de bergen). En dan datgene waar ik bij aankomst nog het meest blij van werd: twee fietsen die je elk moment gratis mag pakken. Nadat ik mijn backpack in de kamer had gezet en mijn welkomstdrankje had gedronken, sprong ik natuurlijk direct op de fiets. Hoppa, lekker windje, even mijn omgeving verkennen. En die omgeving is dus eigenlijk één hele lange straat die zo’n beetje parallel loopt aan de kustlijn. Overal duikscholen, snorkelshops en cafés. Na een lekkere gado-gado als lunch ging ik terug naar m’n ‘hostelresort’ en heb ik aan het zwembad gechilld.
Tijdens dat chillen kreeg ik van de eigenaar een mobieltje in mijn hand gedrukt met een duikinstructeur aan de lijn. “Wil je duiken?”, “Ja dat denk ik wel”. Ik had tijdens mijn tourtje door het dorp al gekeken wat een beetje een goede prijs zou zijn, en aangezien deze duikinstructeur mij dat ook nog bood, was het snel geregeld. De volgende ochtend zou ik om half 9 worden opgehaald voor 2 duiken.

Ook al waren er 6 bedden in mijn kamer, ik had maar één kamergenoot: Paulina uit Finland. ’s Avonds zijn we samen op het strand gaan eten. Echt een vakantiegevoel. Eten, praten, kijken naar Balinese kinderen die in de zee spelen, een paar snorkelende toeristen, en de kippen die rondscharrelen op het strand. Ja, kippen op het strand.

De volgende ochtend ging ik dus duiken. Ik vond het best wel een beetje spannend. Het was al zo lang geleden dat ik in Curacao voor het laatst had gedoken. Ik probeerde dat ook wel duidelijk te maken aan de instructeur; dat ik even een opfrissingscursusje nodig had. Dat begreep hij wel, maar het was een snelle man. Hij deed alles snel. Snel de gebaren opnoemen, snel even de standaardoefeningen herhalen, vervolgens zei hij nog heel snel “if you ever panic and come to the surface, make sure you don’t hold your breath because then your lungs will explode”, en weg was ‘ie.
Tja, nerveuzer dan vóór ik het water in ging, zwom ik snel achter hem aan.

Eenmaal onder water raakte ik gelukkig wel weer snel op m’n gemak. Ik herinnerde me wel weer hoe het ongeveer moest, en dat is niet bepaald heel moeilijk. Gewoon beetje flippen met m’n flippers en om me heen kijken. Af en toe m’n diepte aanpassen door iets meer in te ademen of iets meer uit te ademen. Het genieten kon beginnen.

De tweede duik was nog mooier dan de eerste. Nog meer vissen, overal om me heen. Ja echt wel heel gaaf. De duikinstructeur had trouwens foto’s genomen en een filmpje gemaakt onder water, dus die heb ik nu ook:)
Na het duiken was ik wel moe, en heb ik weer lekker aan het zwembad gelegen. Aan het eind van de middag zijn ik en Paulina naar een uitzichtpunt gelopen. Daar hebben we wat drankjes gedronken en genoten van het uitzicht. Ondertussen hadden we er ook een Nederlandse kamergenoot bij gekregen, en ’s avonds hebben we met z’n 3en gegeten en daarna cocktails gedronken in de reggaeclub (met live reggae muziek) van het dorp.

De dag erna was weer een hele relaxte dag. ’s Ochtends een massage van een uur voor 5 euro, ’s middags snorkelspullen gehuurd en met Paulina de mooie visjes nogmaals bewonderd. ’s Avonds weer gezellig gegeten aan het strand.

Het was echt een heel fijne kamer, en een super fijn hostel, dus was nog best lastig om de volgende ochtend weg te gaan. Maar de boot naar Gili Air stond op me te wachten. Een Frans meisje die ook in hetzelfde hostel als ik sliep ging ook naar Gili, dus we werden samen opgehaald. Uitgezwaaid door de eigenaar en aangekomen bij de haven moest ik weer lachen om de Indonesiërs. De backpacks die wij westerlingen met zoveel moeite op onze rug vastbinden, worden door de Indonesiërs (oud en jong / vrouw en man) op hun hoofd getild waarna ze moeiteloos balancerend de tassen naar de boot brengen. Een prachtig gezicht.

Tijdens de bootrit viel ik in slaap en uiteindelijk waren we 1,5 uur later op het eiland. Witte stranden, een blauwe zee, en een warme wandeltocht naar mijn hostel. Mijn nieuwe hostel heet Captain Coconuts. Werd me vandaag duidelijk waarom, of in ieder geval wie deze naam waardig is, toen ik één van de personeelsleden als een soort aap een lange rechte palmboom in zag klimmen om wat kokosnoten los te hakken, haha.
De slaapzaal is bijzonder. Tien bedden hangen aan touwen aan het plafond. Ieder bed heeft zijn eigen klamboe, en dat is opzich ook wel nodig aangezien er geen ‘muren’ zijn en we dus eigenlijk bijna buiten slapen. Ik kan me in slaap laten wiegen door m’n eigen bed.

Wordt vervolgd.

Dolfijnen in Lovina

3 Graden in Nederland, 30 graden in Bali. Maar om jullie niet al te jaloers te maken, het regent hier al de hele middag. Dus voor mij even geen zwembad of strand, maar tijd genoeg om mijn blog bij te werken. Vanochtend schreef ik het verhaal over het weekend, maar het is ondertussen alweer woensdag, dus mis nog een paar dagen.

Dinsdag was een rustige dag. Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd was in het zwembad plonzen. Een klein maar mooi zwembadje bij het hostel, waar ik langzaam wakker kon worden. Vogelgeluiden, gekkogeluiden, een leguaan die uit een boom vlak naast me op de zwembadrand springt. Kopje koffie, french toast, en daarna mijn backpack inpakken. Om 12 uur vertrok ik met nog 3 anderen naar Denpasar voor het verlengen van m’n visum. Dat ging wel soepeltjes. We moesten wel redelijk lang wachten in het immigratiekantoor, maar had een boek meegenomen dus was prima. Uiteindelijk waren we half 5 weer terug in Ubud. Ik heb nog wat uurtjes overbrugd in het centrum van Ubud en toen kwam mijn ‘vaste’ taxichauffeur me ophalen voor mijn volgende bestemming: Lovina. Ik had begrepen van mijn Koreaanse oud kamergenoot dat zij ook naar Lovina wilde die avond dus konden we de taxi delen. Dat scheelde weer qua kosten. Het dochtertje van de taxichauffeur was ook mee, en viel al snel in slaap terwijl wij meeneurieden met de vengaboys.

Nu was het zo dat ik een éénpersoonskamer had geboekt in Lovina. Ik keek er heel erg naar uit om na 3 weken even wat luxe en privacy te hebben. Alleen de Koreaan, Nana, bleef zo aandringen dat ze uiteindelijk in mijn kamer kon. Vond het wel even irritant, maar goed het was maar voor één nachtje, want zij zou de volgende dag doorreizen naar een eiland.

Vanochtend werden we om 5:30 wakker en zaten we om 6 uur op een bootje op de zee. Waarom?
Dolfijnen kijken!!! De avond ervoor hadden we dit geboekt voor nog geen 7 euro per persoon. Ik dacht dat we op een grote boot zouden gaan met meerdere toeristen maar het bleek een klein bootje waar hooguit 5 mensen in konden, en alleen wij twee gingen nu mee. Ik vond het heerlijk om zo vroeg in de ochtend over de zee te varen, wind in m’n haren, zon die langzaam opkomt. Eerst dacht ik ‘wauw, wat goed dat dit niet zo’n massatoeristische attractie is’. Maar al gauw zag ik meerdere bootjes opdoemen. Uiteindelijk dobberde we met zo’n 40 a 50 bootjes naast elkaar, wachtend tot de dolfijnen zich aan de oppervlakte durfden te begeven. En ja hoor, al heel snel waren er een aantal gespot. Alle bootjes erachteraan. Haha, echt een beetje beschamend eigenlijk, al die toeristen die de dolfijnen achterna zitten voor een goede foto. Maar ik vond het eerlijk gezegd wel heel mooi en leuk. We hebben echt veel en vaak dolfijnen gezien. Geen gekke sprongen, maar wel een mooi gezicht om ze te zien zwemmen. Ik hoop maar dat ze niet al te bang zijn door de boten. Nana maakte trouwens genoeg foto’s, dus ik kon dat aan haar overlaten en zelf genieten van het moment. Rond half 8 waren we alweer terug in het hotel.

Ontbeten, een wandelingetje gemaakt, in het zwembad gezwommen, even van de zon genoten, gelezen, en toen begon het dus te regenen. Al met al is het echt een klein paradijsje hier. Nana is ondertussen vertrokken naar haar eiland, en ik zit te genieten van een verse ananas-sap terwijl ik dit schrijf. Als het straks stopt met regenen wil ik nog even naar het strand, misschien een duik in de zee, en ik moet een nieuwe bikini kopen. Mijn witte bikini is namelijk groen verkleurd. Ik weet niet of het komt door de groene sarong die ik af en toe omsla wanneer ik mijn bikini aan heb, of dat het komt door de groene zwembaden die hier zijn. En ja, ik weet dat Trump ondertussen verkozen is tot president, maar aangezien dit mijn reisblog is schrijf ik toch liever over groene bikini’s dan over Trump :)

Ik zal vanavond weer wat foto’s toevoegen. Morgenochtend reis ik door naar Amed, in het oosten van Bali.

Dagtour, Ochtendhike en afscheid

Ik zit in de lounge bij mijn hotel. Meditatieve muziek galmt om me heen. Ik zit in een soort verhoogde hoek met kussens om me heen en een lage tafel waar m’n laptop op staat. Het ruikt naar Barbecue en ik zie het langzaam weer lichter worden na de hoosbui die net uit de lucht kwam vallen. Als ik langs het zwembad kijk dan zie ik de zee. Een klein paradijsje.

Ik geniet elke dag. Mijn weekend was top. Zaterdag heb ik met een groep een tour gemaakt. We zijn langs de rijstterrassen geweest, die groener dan groen zijn, ook al komt dat op een foto toch minder tot uiting. Ook gingen we naar een koffieplantage. Hier kon je de beruchte/beroemde Luwak koffie drinken, die wordt gemaakt van uitwerpselen van de Civetkatten. Deze beesten lagen te slapen in veel te kleine kooien. Dat maakte dat ik een kopje Luwak koffie toch aan mij voorbij heb laten gaan, ook al moet ik zeggen dat het heeerlijk rook. Het kost trouwens ook nog behoorlijk wat. Buiten de dure luwak koffie gaven ze daar wel gratis proeverijen. Met zijn vijven kregen we een proeverij van 8 soorten koffie en 8 soorten thee. Lekker hoor!!

Een waterval stond ook op het programma. En dit was vooral heel chill omdat we daar lekker konden zwemmen in de jungle-achtige omgeving.

Voor zaterdagnacht had ik een ander hostel geboekt, omdat ik officieel mijn kamer uit moest. Ik had echter uiteindelijk besloten om toch stiekem nog een nacht te blijven in mijn oude kamer. Alhoewel, nachtje… We moesten er 1:30 uur uit, aangezien we om 2 uur werden opgepikt voor de Mount Batur. Dat was ook de reden dat het handiger was om een nacht extra in m’n oude kamer te blijven. Alleen mijn Finse kamergenoot sliep op dat moment in de kamer (rest was een weekend weg), en we zouden samen gaan, en samen worden opgepikt voor het huis.

Ik had amper geslapen, maar had er onwijs veel zin in toen we in het donker richting de berg reden. De honden zijn ’s nachts de baas op straat, en we moesten soms stoppen omdat er een groep honden lag te chillen midden op straat. We pikten ook nog andere mensen op, dus we waren uiteindelijk met 6 mensen en één gids. Toen we eenmaal begonnen met wandelen was het 4 uur. We kregen allemaal een zaklamp, en de gids liep voorop. Ik zeg ‘liep’, maar kan beter zeggen ‘rende’. Jemig wat had hij een haast haha. Uiteindelijk vertelde hij dat hij dus elke nacht deze berg beklimt, en dat hij maar 3 uur slaapt per nacht; en overdag niet. Vraag me af of dit echt klopt, maar in ieder geval was het aan hem te merken dat hij het al vaker had gedaan. Ik had een paar keer gevraagd om iets rustiger aan te doen, en dat hielp vaak wel even (10 minuten ofzo). We gingen als een malle naar boven. Qua conditie redde ik het wel, maar het voelde wel een beetje alsof we een nieuw record wilden vestigen ofzo. In het donker vond ik het trouwens ook best wel lastig om altijd m’n evenwicht te houden, vooral omdat je echt over rotsen etc. klimt, en je dus goed moet kijken waar je je voeten precies neerzet. Maar opzich ging het allemaal goed. Uiteindelijk deden we er 1,5 uur over om de top te bereiken, in plaats van de 2 uur die ervoor stond. Om half 6 waren we boven, en om 6 uur zou de zon opkomen. Het uitzicht was adembenemend.

Naar beneden heb ik een hoop mensen onderuit zien gaan. Er lag veel zand en kleine kiezels, op redelijk steile rotsen en paden. Ik zelf ben wel een aantal keer bijna gevallen, maar niet echt gelukkig. Uiteindelijk nog een stuk door de jungle, wat heel mooi was. Ja het was top. Om half 8 stonden we beneden en werden we teruggebracht met de taxi. De rest van de dag ben ik naar het zwembad gegaan bij het hotel vlakbij, en daar lekker gerelaxed. Ook ging ik naar mijn nieuwe hostel. Dat was gelukkig niet zo ver weg.

Die nacht werd ik weer wakker om 2 uur, er helemaal klaar voor om een nieuwe berg te beklimmen haha. Misschien dat het maar goed was dat dit niet hoefde. Ik sliep nog redelijk maar was maandag toch best wel moe. ’s Ochtends ging ik met een oud kamergenoot naar een healer toe. Hier in Bali heb je heel veel healers, en deze werd ons aangeraden door een aantal andere vrijwilligers. Een healer is eigenlijk een soort traditionele dokter, die door bepaalde energiebanen te onderzoeken, je vertelt of je lichamelijke of emotionele problemen hebt en hij kan deze ‘wegnemen’ of je vertellen wat je moet doen om je beter te voelen. Dit even in het kort. Je kunt het geloven of niet, maar ik was in ieder geval nieuwsgierig. Daar aangekomen moesten we best lang wachten tot we aan de beurt waren. We zagen andere mensen ‘behandeld’ worden, en dat was eigenlijk ook best indrukwekkend om te zien. Hij masseert je hoofd, en drukt hard op bepaalde punten, voornamelijk in je oren of er vlak boven of naast. Aan de hand daarvan ziet hij of je bepaalde angsten hebt, stress etc. Bij mij was er een klein beetje angst, maar verder niets aan de hand. Daarna moest je liggen en prikt ‘ie met een soort stick in je tenen. Aan de hand daarvan kijkt hij naar je organen en je bloed etc., of dat je gezond bent. In sommige gevallen zou hij daarna proberen dit te ‘healen’. Bij mij niet. Haha eigenlijk had hij niet zo veel bijzonders te zeggen over mij. Bij anderen waren er soms hele verhalen, en sommige mensen werden half hysterisch, voelden ineens mega veel pijn ergens etc. etc. Hij had het alleen over mijn ongesteldheid. My blood and hormone was low. Opzich helder gezien, aangezien ik al 2,5 weken achter elkaar ongesteld ben hier (nuvaring werkt niet in deze hitte). Ik geloof niet dat hij er iets aan kon doen haha. Hij zei wel dat ik iets kon kopen bij de apotheek. Als ik hem goed verstond was dat omega 3. Alleen snap ik die link niet zo goed. Dus ik geloof dat ik het er even bij laat. Anyway, hij zei dat ik verder geen problemen had, dus bon bon:)

Maandagmiddag heb ik de hele middag gezweten bij het rijstveldhuis, waar ik alle worksheets van Health Care Education heb gesorteerd en geordend op onderwerp en in mappen gestopt. Dat was echt wel een hele klus. Ben vier uur bezig geweest, maar daarna was het dan ook helemaal klaar. Het voelde goed dat ik dit nog kon doen. ’s Avonds ben ik uit eten geweest en heb ik biertjes gedronken met mijn twee oud kamergenoten waar ik het meest mee had opgetrokken. Dat was erg gezellig.

Daarmee sloot ik dan toch echt mijn drie projectweken af. Niet makkelijk.

Laatste Week als Vrijwilliger

De tijd is voorbij gevlogen. Ineens is het mijn laatste dag als vrijwilliger.

De week begon heel chaotisch. Maandag leerde ik mijn Nederlandse lespartner kennen: Nikki. Ook gingen we dus naar een nieuwe school. Mijn klas was leuk, en we deden ons best om de kinderen zo goed mogelijk te leren kennen. Maar toen we met alle vrijwilligers van die school (6) in de auto zaten terug naar Ubud, was de sfeer gespannen. Ik vroeg wat er aan de hand was. Dat had ik beter niet kunnen vragen was het antwoord. Wij hadden de kinderen ‘afgepakt’ van twee vrijwilligers die onder andere deze kinderen de vorige week hadden lesgegeven.

De situatie was dus als volgt: de week daarvoor waren twee vrijwilligers toegewezen aan groep 5, om hun Engels te leren. Er waren op dat moment geen vrijwilligers beschikbaar voor groep 4, maar er waren wel een aantal kinderen op de school aanwezig van groep 4. Deze twee meiden hadden daarom besloten dat de kinderen van groep 4 ook in hun klas erbij mochten komen. Iedereen blij. Dat is verder niet goed gecommuniceerd, dus ‘officieel’ waren er nog steeds geen leraren voor groep 4, en werden ik en Nikki toegewezen aan groep 4 om hun Health Care Education te geven. Consequentie was dat de 2 andere vrijwilligers deze maandag alleen nog maar Engels gaven aan groep 5.

Met name één van deze vrijwilligers was woedend; ze wilde haar kinderen terug. Bij terugkomst hadden we een meeting en heeft ze de coördinator hélemaal afgemaakt. Te bizar voor woorden. Ze schreeuwde, vond dat deze fout nóóit meer goed gemaakt kon worden, vond het disrespectvol van de organisatie etc. etc. De coördinator die af en toe kon stamelen dat hij begreep hoe zij zich voelde had aan het eind tranen in zijn ogen. Ik schaamde me dood.

Consequentie: Madame kreeg ‘haar kinderen’ terug. Ik en Nikki kregen de informatie dat we naar een andere school zouden worden overgeplaatst. We zouden een groep lesgeven die nog niet eerder Health Care Education had gehad. Ik moest schakelen. Ken je net je nieuwe klas, moet je weer opnieuw een klas leren kennen. En ik had die ochtend bij de supermarkt mapjes gekocht voor de kinderen zodat ze daar hun werkbladen in konden doen (en ze niet overal en nergens belanden). Maar nu we deze klas niet meer hadden, wilde ik dan toch maar weer nieuwe mapjes kopen voor mijn andere klas; dus wéér naar de supermarkt (is niet om de hoek). Maar oké, we gingen ervoor, en bereidden dinsdagochtend voor meerdere dagen aan lesmateriaal voor. In de auto naar de ‘nieuwe school’ kwam ik er echter achter dat we naar dezelfde school gingen als ik de week daarvoor had lesgegeven. En ja, ook dezelfde klas. HUH. Blijkbaar weer een fout in de administratie – ik denk dat ze dachten dat ik de week daarvoor bij een andere school zat.

Dus, die autorit was voor mij een soort workshop: ‘omgaan met onverwachte veranderingen; flexibiliteit en aanpassingsvermogen’. Alles wat we hadden voorbereid die ochtend voor een klas die eerder nog geen health care had gehad, konden we weer ergens in een archief gooien. Want dat had deze klas natuurlijk allemaal al gehad. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat ik me er redelijk snel overheen kon zetten. We zouden er het beste van maken.

Bij mijn oude schooltje aangekomen, hing mijn oude klasje al uit de ramen te juichen dat ze mij weer zagen. We hebben wat werkbladen alsnog als een soort herhaling kunnen gebruiken, en ik heb wat geïmproviseerd zo hier en daar.
Uiteindelijk heeft het me veel meer tijd gekost om nieuwe onderwerpen te bedenken en werkbladen te maken (elke ochtend zweten in het rijstveldhuis waar we de lessen voorbereidden.) Maar ik vond het nog steeds leuk. Nadat ik er maandag niet was geweest, leek mijn klas ook zo dankbaar dat ik er de rest van de week wel was!! Het was genieten.

Eigenlijk gold voor de afgelopen week, dat ik het elke dag leuker had. Zowel tijdens het lesgeven als daarbuiten. Ik heb nog wat nieuwe mensen ontmoet, en ben closer geworden met de mensen die ik al kende. Dinsdag- en donderdagavond hebben we cocktails gedronken, naar live muziek geluisterd, spelletjes gespeeld. Woensdagavond heb ik samen met een kamergenoot een meditatieles gevolgd. Dat was ook op een geweldige locatie. Het voelde bijna alsof we midden in de jungle zaten. Het ging me ook nog redelijk af, totdat een kat mij stoorde haha. Een andere fantastische locatie omringd door natuur was de salon waar ik vanochtend met nog iemand een heerlijke massage heb genomen.

Vandaag stond ik alleen voor de klas omdat Nikki naar de Gili-eilanden was gegaan voor een lang weekend. Ik had allemaal spellen voorbereid, en ondanks dat het wel vermoeiend was (en bloedheet), was het weer een geweldige dag. Toen de kinderen hoorden dat het mijn laatste dag was, gingen ze naar het winkeltje aan de overkant en kochten ze ballonnen als afscheidscadeautje voor mij. Waarbij ik er één kreeg voor mezelf, één voor mijn vader, één voor mijn moeder, één voor mijn broer, en aangezien ik geen opa en oma meer had, ook één voor mijn oom en tante, zo hadden ze bedacht. Wat een schatten. En ja, familie is belangrijk in Bali.
Aangezien Leo ook nog grote flessen zeep wilde sponsoren voor mijn ‘nieuwe klas’ wat uiteindelijk dus toch mijn ‘oude klas’ was, hadden we bedacht dat ze deze mee konden nemen voor hun familie. Dat stond dan ook op een kaartje die ik eraan had vastbonden, plus in plaatjes uitgebeeld waarom handen wassen belangrijk is. Ik merkte dat dit een goede keuze was. Ze konden niet wachten om het aan hun ouders te geven en te vertellen.

Een beetje een verwende klas is het wel geworden door mij haha. Maar ik vond het echt heel leuk en uitdagend om ze les te geven, en ik vind het jammer dat het alweer voorbij is.

Verder ben ik mij gaan hechten aan mijn omgeving. Ik ben me hier echt wel een soort van thuis gaan voelen. Gelukkig blijf ik de komende dagen nog in Ubud. Sowieso was dat handiger vanwege het verlengen van mijn visum, maar ik vind het nu ook nog te vroeg om hier weg te gaan. Morgenmiddag moet ik mijn kamer uit maar ik heb een hostel hier vlakbij geboekt. Ik wil heel graag nog helpen met het reorganiseren van alle materialen die hier zijn voor de vrijwilligers. Daar is de organisatie nu sowieso al mee begonnen, maar ik wil graag het organiseren van de werkbladen / spellen van Health Care Education op me nemen. Ik heb me gedurende de twee weken geërgerd aan de chaos van werkbladen die overal en nergens te vinden zijn. Ik heb het idee dat er veel werk ‘verloren’ gaat. Iemand maakt een werkblad, gebruikt deze voor zijn eigen les, maar vervolgens wordt een kopie hiervan óf nergens achtergelaten óf willekeurig op een stapel papier gegooid. Dat kan veel duurzamer.

Buiten dit ga ik morgen een tour maken met een aantal mensen rondom Ubud. Zondag ga ik de Mount Batur beklimmen. Wordt een goed weekend denk ik zo.

Vrijwilliger en Toerist

Er zijn alweer een aantal dagen verstreken sinds ik mijn laatste verhaal schreef. Allereerst had ik de laatste dagen van mijn eerste lesweek. Ik vond het heel erg leuk om de kinderen les te geven. Soms hadden ze wel echt té veel energie, en in de pauzes leek het soms echt alsof we op een soort adhd school lesgaven. Kinderen stormen voorbij, trekken elkaar aan hun kleren, rollen over de grond, springen over planten, klimmen door ramen etc. Voor zover ik had begrepen is hun gedrag tijdens de pauzes niet echt onze verantwoordelijkheid, maar soms moest je alsnog ervoor zorgen dat alles enigszins overeind bleef staan.

Aan de andere kant merkte ik ook echt dat de kinderen het heel leuk vonden om te leren, en ze verslonden elk werkblad dat we ze gaven. Ik heb uiteindelijk aan het einde van de les op vrijdag de zeepjes uitgedeeld, en ze vonden het echt geweldig. Vooral de meisjes, die de zeep zo ontzettend lekker vonden ruiken, lieten dat heel duidelijk merken. Ze waren heel dankbaar.

Ondanks dat ik de klas heel leuk vond, heb ik besloten om te vragen of ik volgende week een andere klas mag lesgeven. Het was voor mij namelijk heel moeilijk om te bedenken wat voor essentiële dingen op healthcare gebied ik deze klas nog kon leren. De week vóór ik ze lesgaf, leerden ze al over het lichaam, hygiëne, voeding, milieu, en het dragen van een helm op de scooter. Afgelopen week hebben ze geleerd over dengue, rabies, (niet) roken, en zonbescherming. Natuurlijk valt er nog heel veel te leren, maar wanneer de onderwerpen lastiger worden vereist dat van mij iets meer medische kennis, en wordt het voor de kinderen echt lastig te begrijpen qua Engels. Ik heb dit uitgelegd aan de organisatie, en gelukkig begrepen zij het heel goed en was het geen probleem om een andere klas les te geven. Ik weet nog niet wie mijn lespartner wordt voor komende week, maar daar kom ik morgen waarschijnlijk achter.

Verder heb ik de doordeweekse avonden vaak heerlijk rustig aan gedaan. Soms wat gelezen, soms een biertje gedronken in een café met andere vrijwilligers. Vrijdag hebben we als afscheid van één van de vrijwilligers, pizza gegeten met een groep (ja je kunt dus ook gewoon pizza eten in Bali). Gezellig, en echt wel even een lekkere afwisseling na al die rijst en noodles:)

Dit weekend was een druk, maar heel leuk weekend. Zaterdagochtend heb ik eerst geregeld dat mijn visum verlengd kan gaan worden. Dat is wel echt een heel gedoe hoor, want ik moet dan 8 november ook nog naar het immigratiekantoor in Denpasar. In principe willen ze daarna ook nog je paspoort langer inhouden, en kan je die pas na 4 dagen ophalen (in Ubud). Volgens mij alleen een slimme truc om geld te verdienen, wánt…. als je je paspoort direct terug wilt hebben na die dag in Denpasar, moet je nog 45 euro betalen. Ik zei dat ik dat veel te veel vond, en dat een taxi van een willekeurige plek in Bali naar Ubud altijd nog goedkoper was, dus dat ik hem wel zou ophalen. Vervolgens werd zogenaamd ‘de baas’ gebeld, en werd het bedrag bijgesteld naar 25 euro.
Zo gaan die dingen.

Alles bij elkaar is het duur (ongeveer 125 euro), en redelijk wat gedoe. Als ik dit van tevoren had geweten had ik absoluut drie dagen eerder teruggevlogen (aangezien ik dan op gratis visum precies 30 dagen in het land zou zijn). Ik had het dus beter moeten uitzoeken van tevoren, maar ja daar is nu niets meer aan te doen.

Na het regelen van m’n visum, ben ik naar Canggu gegaan waar Linde woont. Door file (ja het is hier erger dan in Nederland; spits van 8 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds), duurde de rit in de taxi 2 uur (30 km.). Ik vond het heel leuk om te zien waar Linde woont en om Linde na al die tijd weer eens te zien. Ook ontmoette ik nu Anibal voor het eerst. We zijn met zijn 3en de beste saté van Bali gaan eten in een tentje bij het strand. Er waren ook andere vrienden van Linde op bezoek en op dat moment op het strand, en ik sloot aan bij een surfles die één van die vrienden had genomen. Ik heb dus surfles gehad! Haha, ik vond het wel heel leuk om te doen, maar mijn surftalent kwam nog niet helemaal tot uiting. En het is echt mega vermoeiend. Na de surfles deden we nog een drankje, heb ik gedoucht en ben ik even later weer teruggegaan naar Ubud. Het was een gezellige dag.

Vandaag, zondag, hebben we met 5 vrijwilligers een tour gemaakt richting het noorden. Dat is echt toeristje spelen, want je stapt in de taxi en stopt op allerlei mooie (en toeristische) plekken. De eerste stop was bij een warmwaterbron. Had ik heerlijk gevonden bij Nederlandse temperaturen, maar nu sloeg ik een warm bad toch liever over. Vervolgens gingen we ‘de bergen’ of ‘het binnenland’ in. We maakten een stop bij fantastisch mooie rijstterrassen, waar we nog een stuk doorheen hebben gelopen. Ik kon de stilte horen, wat ik eerlijk gezegd nog niet eerder had gehad hier in het toch wel drukke Bali. Het was mooi en rustgevend. Van de stille rijstterrassen, reden we naar de mega-toeristische Tempel aan het meer: de Pura Ulun Danu Bratan. Hier begon ook net een ceremonie voor de dorpelingen, waarbij tientallen mensen, mooi en in het wit gekleed zich verzamelden. Ze speelden heftige muziek en ik zag wat offers die werden gedaan. Daarbij was de tempel een mooi plaatje zoals het aan het meer lag.

Onze grote vriend Erik de taxichauffeur bracht ons als laatste naar een waterval. We maakten een korte maar mooie wandeling om wat kleinere en één grotere waterval te bewonderen. Ik zal de foto’s proberen te uploaden. Net toen we terugkwamen bij de taxi begon het weer te gieten. Het regenseizoen is echt al een soort vervroegd in vol ornaat aanwezig. Elke dag hebben we wel 2-4 uur regen. De 2 uur durende terugreis zaten we gelukkig lekker droog. De taxiritten hier hebben zo hun voor- en nadelen. Het is leuk om veel van het eiland te kunnen zien, en ook om mensen (of scooters) te kijken. Zo zie je de gekste dingen die worden vervoerd op scooters, op wat voor manier dan ook, en zie je vaak hele families op één scooter voorbij razen. Ook kinderen van amper 10 jaar zie je soms achter het stuur…
Daarnaast heb je de beesten. Soms wordt er een enorm varken aan een lijntje gehouden, er zijn overal honden en kippen, en vandaag hebben we ook veel apen gezien langs de weg.
De nadelen weten jullie al. Het lijkt altijd druk te zijn op de te smalle wegen, waardoor je heel lang in de auto kunt zitten voor korte afstanden.

Ik ga er een eind aan breien, want m’n verhaal is op en het is hier inmiddels ook al weer bijna 22:30.
Morgen vroeg op. Een nieuwe klas, een nieuwe week.

Zeep

Hanen kraaien alsof dit de laatste ochtend is dat ze hun gekukel mogen laten horen, straathonden blaffen en kinderen krijsen. De eerste ceremonies zijn gedaan, en dat weten ook de ratten die afkomen op de geofferde rijst. Een eekhoorn verzamelt wat riet van een tempeldak en hupt daar snel mee de bomen in.

Een nieuwe ochtend in Bali.

Na het ontbijt het voorbereiden van de les. Het is leuk om opdrachten te bedenken, werkbladen te ontwerpen en een lesplan op te stellen. In de klas zelf is het genieten als de kinderen zo serieus met jouw gemaakte materiaal aan de slag gaan. Aan de andere kant ben je soms een half uur bezig met het maken van een werkblad, waar de kinderen vervolgens in 2 minuten mee klaar zijn. We moeten dus echt een hoop bedenken en maken, om voldoende materiaal te hebben.
We hebben wel nieuwe methodes bedacht om ze wat langer stil en geconcentreerd te laten zijn. Zo houden ze van tekenen en woordzoekers maken (waarbij ze trouwens 2 keer sneller alle woorden kunnen vinden dan wij zelf). Ook gooi ik zo af en toe mijn acteerskills in de strijd wanneer ik merk dat ze het Engelse woord niet begrijpen. Zolang ze het begrijpen, willen ze best graag leren!

Iets wat de kinderen geweldig vinden is de antibacteriële zeep (zonder water – er is geen stromend water op school) die we op het bureau hebben staan in de klas. Telkens nadat ze hebben gespeeld, of voordat ze hun ‘snack’ gaan eten in de pauze, vliegen ze vol verwachting naar dat bureau om hun handen ‘te wassen’. Ze hebben daar echt heel veel plezier in, en zelfs kinderen van andere klassen komen naar onze klas om dit te doen.

Het tandenpoetsen lijkt redelijk ‘normaal’ in onze klas. Alice vertelde dat toen ze vorige week hun tandenborstel mee moesten nemen naar school, iedereen er één bij had, en ze zeggen dat ze ook twee keer per dag hun tanden poetsen. Het gebruik van zeep daarentegen, is echt niet zo normaal. Ik merk dat trouwens zelf ook. Telkens als ik op een plek kom die niet zo toeristisch is, en ik ga naar de wc, dan is er vervolgens geen zeep om je handen te wassen. De meesten kennen dus alleen het handen wassen met water, maar er zitten natuurlijk zoveel bacteriën in het water hier, dat dit absoluut niet genoeg is.

Onze dettol fles is nu bijna op, dus ik heb vandaag een nieuwe gekocht. Ook heb ik kleine dettol-flesjes gekocht voor de kinderen om mee naar huis te nemen. Voor elk kind één. Ik denk dat dit effect kan hebben, omdat de kinderen het zo leuk vinden om de zeep te gebruiken, en zo blij zijn met het frisse gevoel van hun handen, dat ik denk dat ze dit thuis ook willen gebruiken. Ik ga ervan uit dat de ouders dit zullen opmerken, en dat vergroot de kans dat de ouders het later ook willen kopen.
Ik heb het idee dat er namelijk wel geld is, aangezien de kinderen ook bijvoorbeeld snacks krijgen voor in de pauze, maar dat het vooral nog geen gewoonte is.

Stel dat iemand het leuk vindt om een flesje dettol-zeep te sponsoren, dan mag dat natuurlijk! Als je een dettolflesje aan één kind wilt geven kun je mij 80 eurocent overmaken (dat is wat het hier kost).

Ik ga ze morgen uitdelen, en ik zal jullie vertellen hoe ze worden ontvangen :)

Eerste dag op school

Afgelopen weekend kreeg ik al wat lichte waarschuwingen van mijn maag en darmen, dat ze zich niet helemaal op hun gemak voelden. Maar vanochtend was het echt goed raak. Ongeveer rond 4 uur begonnen de darmkrampen. Pijnlijk, en zoals ik ze herken van eerdere keren dat mijn maag en darmen overstuur raakten. Ik heb zolang mogelijk op bed gelegen, en toen ik toch echt eruit moest was het ergste gelukkig wel voorbij. Waar er eerst hooguit 8 seconden tussen de krampen zat, was dat rond 9 uur alweer opgelopen tot ongeveer 1 tot 2 minuten. Ik had goede hoop.

Gelukkig had een kamergenoot pillen die de krampen tegengaan. Ik kocht wat mariakaakjes bij het winkeltje naast ons huis, en toen ik er daar 4 van ophad plus een banaan, vond ik dat voldoende bodem voor zo’n geweldig pilleke. Dat hielp.
Niet volledig, maar genoeg.

Vervolgens was het op zoek naar mijn lespartner. Ik kreeg echter na een tijdje te horen dat zij toch niet aanwezig zou zijn, en pas volgende week zou komen. Ik werd ingedeeld in een andere school, met een meisje die dezelfde klas vorige week ook al les had gegeven. Dat was weer schakelen. Ik had namelijk allemaal ideeën bedacht voor een klas die nog nooit iets had geleerd over health care. Maar de klas die ik nu les zou gaan geven, wist al alle basis over hygiëne (tanden poetsen, handen wassen, douchen, schone kleren), gezonde voeding en sport. Aan de andere kant, was het met mijn toestand ook wel fijn om met iemand les te geven die de klas al kende en al een week lang les had gegeven.

Ik moest nog een verplichte ‘meeting’ bijwonen waarbij een dokter kwam vertellen over veelvoorkomende ziektes in Indonesië. Ook al was ik totaal niet geconcentreerd, het was wel goed dat ik hier bij was. We zullen namelijk deze week veel moeten gaan lesgeven over deze ziektes, aangezien ze alle andere basis al gehad hebben. En jullie weten dat ik nou niet echt veel medische kennis heb….

Mijn lespartner heet Alice, en komt uit Canada. Ze is heel aardig, en ze had ook al wat ideeën voor de les, namelijk het kort herhalen van alles wat ze vorige week hadden geleerd, en een begin maken met muggen en dengue. Ik heb niet zo lang met haar voorbereid, maar ben vrij snel weer op bed gaan liggen, zodat ik me ’s middags hopelijk goed genoeg zou voelen om mee te gaan.

Zo rond lunchtijd hadden we weer regen. Dit is de laatste 5 dagen elke dag. Aan de ene kant heerlijk omdat het dan niet zo warm is, aan de andere kant ook wel weer onhandig omdat alles hier buiten is (behalve m’n kamer natuurlijk). Ik kon wel wat witte rijst eten en wat watermeloen, en daarna zijn we naar de school gereden. Dit was ongeveer een half uur. We hadden vandaag 9 leerlingen, en ze zijn van de 5th grade, dus 10-11 jaar. Ik stelde me natuurlijk voor aan de kinderen, en zij stelden zich ook voor aan mij. Nu is het zo dat ik van anderen al veel verhalen had gehoord over dat de kinderen echt heel druk zijn. En dat was dus ook zo! Ze schreeuwden, praatten, lachten door elkaar heen, natuurlijk in het Indonesisch. Ik heb me daarin een beetje op de achtergrond gehouden, om te zien hoe Alice daarmee om ging. Maar ze was niet erg streng. Als we iets wilden vertellen, dan werd het wel wat stiller, en ik had opzich nog wel het idee dat we ze onder controle zouden hebben als het echt te gek zou worden. Maar toch… iets meer structuur en stilte af en toe zou denk ik geen kwaad kunnen. Eens kijken of we dat voor elkaar kunnen krijgen.

Verder deden we veel spelletjes zodat ze hun energie ook een beetje kwijt konden. Qua Engels weten ze best veel woorden, maar het zinnen vormen gaat nog niet. Ook merkte ik vaak, dat als we iets aan ze vroegen en ze het niet helemaal begrepen, dat dit al heel snel overging in een soort ontwijkend gedrag. Dan keken ze weg en gingen ze in het Indonesisch praten. Vervolgens was het lastig om hun aandacht terug te krijgen.

Ook waren we heel snel door al ons materiaal heen. We hadden nog steeds wel iets achter de hand, maar Alice had verwacht dat we een groot deel ook morgen konden doen. Ze doen de opdrachten heel erg snel en zodra één kind klaar is met een opdracht gaat ‘ie vervolgens alle anderen afleiden, vliegtuigjes gooien etc.
Nu liet ik het gebeuren, omdat Alice dat ook deed, maar ik denk dat we daar nog wat afspraken over moeten maken.

Dus ja, chaos.

Voor nu denk ik dat we ons wel gaan redden, ook al zal het elke dag wel weer een uitdaging zijn. Alice heeft nu haar laatste week, dus ik zou volgende week dan dezelfde klas met iemand anders hebben. Ik denk dat het wel heel lastig is om dan nog met nieuwe onderwerpen aan te komen die relevant zijn, maar toch nog begrijpelijk en simpel genoeg voor de kinderen. Maargoed, dat is iets voor volgende week.

Nu wil ik me vooral even richten op me weer helemaal goed voelen. Op een after-teaching-vermoeidheidsdipje na, gaat het alleen maar beter, dus ik denk dat ik morgen wel weer redelijk de oude ben.