De tijd is voorbij gevlogen. Ineens is het mijn laatste dag als vrijwilliger.

De week begon heel chaotisch. Maandag leerde ik mijn Nederlandse lespartner kennen: Nikki. Ook gingen we dus naar een nieuwe school. Mijn klas was leuk, en we deden ons best om de kinderen zo goed mogelijk te leren kennen. Maar toen we met alle vrijwilligers van die school (6) in de auto zaten terug naar Ubud, was de sfeer gespannen. Ik vroeg wat er aan de hand was. Dat had ik beter niet kunnen vragen was het antwoord. Wij hadden de kinderen ‘afgepakt’ van twee vrijwilligers die onder andere deze kinderen de vorige week hadden lesgegeven.

De situatie was dus als volgt: de week daarvoor waren twee vrijwilligers toegewezen aan groep 5, om hun Engels te leren. Er waren op dat moment geen vrijwilligers beschikbaar voor groep 4, maar er waren wel een aantal kinderen op de school aanwezig van groep 4. Deze twee meiden hadden daarom besloten dat de kinderen van groep 4 ook in hun klas erbij mochten komen. Iedereen blij. Dat is verder niet goed gecommuniceerd, dus ‘officieel’ waren er nog steeds geen leraren voor groep 4, en werden ik en Nikki toegewezen aan groep 4 om hun Health Care Education te geven. Consequentie was dat de 2 andere vrijwilligers deze maandag alleen nog maar Engels gaven aan groep 5.

Met name één van deze vrijwilligers was woedend; ze wilde haar kinderen terug. Bij terugkomst hadden we een meeting en heeft ze de coördinator hélemaal afgemaakt. Te bizar voor woorden. Ze schreeuwde, vond dat deze fout nóóit meer goed gemaakt kon worden, vond het disrespectvol van de organisatie etc. etc. De coördinator die af en toe kon stamelen dat hij begreep hoe zij zich voelde had aan het eind tranen in zijn ogen. Ik schaamde me dood.

Consequentie: Madame kreeg ‘haar kinderen’ terug. Ik en Nikki kregen de informatie dat we naar een andere school zouden worden overgeplaatst. We zouden een groep lesgeven die nog niet eerder Health Care Education had gehad. Ik moest schakelen. Ken je net je nieuwe klas, moet je weer opnieuw een klas leren kennen. En ik had die ochtend bij de supermarkt mapjes gekocht voor de kinderen zodat ze daar hun werkbladen in konden doen (en ze niet overal en nergens belanden). Maar nu we deze klas niet meer hadden, wilde ik dan toch maar weer nieuwe mapjes kopen voor mijn andere klas; dus wéér naar de supermarkt (is niet om de hoek). Maar oké, we gingen ervoor, en bereidden dinsdagochtend voor meerdere dagen aan lesmateriaal voor. In de auto naar de ‘nieuwe school’ kwam ik er echter achter dat we naar dezelfde school gingen als ik de week daarvoor had lesgegeven. En ja, ook dezelfde klas. HUH. Blijkbaar weer een fout in de administratie – ik denk dat ze dachten dat ik de week daarvoor bij een andere school zat.

Dus, die autorit was voor mij een soort workshop: ‘omgaan met onverwachte veranderingen; flexibiliteit en aanpassingsvermogen’. Alles wat we hadden voorbereid die ochtend voor een klas die eerder nog geen health care had gehad, konden we weer ergens in een archief gooien. Want dat had deze klas natuurlijk allemaal al gehad. Ik was eerlijk gezegd verbaasd dat ik me er redelijk snel overheen kon zetten. We zouden er het beste van maken.

Bij mijn oude schooltje aangekomen, hing mijn oude klasje al uit de ramen te juichen dat ze mij weer zagen. We hebben wat werkbladen alsnog als een soort herhaling kunnen gebruiken, en ik heb wat geïmproviseerd zo hier en daar.
Uiteindelijk heeft het me veel meer tijd gekost om nieuwe onderwerpen te bedenken en werkbladen te maken (elke ochtend zweten in het rijstveldhuis waar we de lessen voorbereidden.) Maar ik vond het nog steeds leuk. Nadat ik er maandag niet was geweest, leek mijn klas ook zo dankbaar dat ik er de rest van de week wel was!! Het was genieten.

Eigenlijk gold voor de afgelopen week, dat ik het elke dag leuker had. Zowel tijdens het lesgeven als daarbuiten. Ik heb nog wat nieuwe mensen ontmoet, en ben closer geworden met de mensen die ik al kende. Dinsdag- en donderdagavond hebben we cocktails gedronken, naar live muziek geluisterd, spelletjes gespeeld. Woensdagavond heb ik samen met een kamergenoot een meditatieles gevolgd. Dat was ook op een geweldige locatie. Het voelde bijna alsof we midden in de jungle zaten. Het ging me ook nog redelijk af, totdat een kat mij stoorde haha. Een andere fantastische locatie omringd door natuur was de salon waar ik vanochtend met nog iemand een heerlijke massage heb genomen.

Vandaag stond ik alleen voor de klas omdat Nikki naar de Gili-eilanden was gegaan voor een lang weekend. Ik had allemaal spellen voorbereid, en ondanks dat het wel vermoeiend was (en bloedheet), was het weer een geweldige dag. Toen de kinderen hoorden dat het mijn laatste dag was, gingen ze naar het winkeltje aan de overkant en kochten ze ballonnen als afscheidscadeautje voor mij. Waarbij ik er één kreeg voor mezelf, één voor mijn vader, één voor mijn moeder, één voor mijn broer, en aangezien ik geen opa en oma meer had, ook één voor mijn oom en tante, zo hadden ze bedacht. Wat een schatten. En ja, familie is belangrijk in Bali.
Aangezien Leo ook nog grote flessen zeep wilde sponsoren voor mijn ‘nieuwe klas’ wat uiteindelijk dus toch mijn ‘oude klas’ was, hadden we bedacht dat ze deze mee konden nemen voor hun familie. Dat stond dan ook op een kaartje die ik eraan had vastbonden, plus in plaatjes uitgebeeld waarom handen wassen belangrijk is. Ik merkte dat dit een goede keuze was. Ze konden niet wachten om het aan hun ouders te geven en te vertellen.

Een beetje een verwende klas is het wel geworden door mij haha. Maar ik vond het echt heel leuk en uitdagend om ze les te geven, en ik vind het jammer dat het alweer voorbij is.

Verder ben ik mij gaan hechten aan mijn omgeving. Ik ben me hier echt wel een soort van thuis gaan voelen. Gelukkig blijf ik de komende dagen nog in Ubud. Sowieso was dat handiger vanwege het verlengen van mijn visum, maar ik vind het nu ook nog te vroeg om hier weg te gaan. Morgenmiddag moet ik mijn kamer uit maar ik heb een hostel hier vlakbij geboekt. Ik wil heel graag nog helpen met het reorganiseren van alle materialen die hier zijn voor de vrijwilligers. Daar is de organisatie nu sowieso al mee begonnen, maar ik wil graag het organiseren van de werkbladen / spellen van Health Care Education op me nemen. Ik heb me gedurende de twee weken geërgerd aan de chaos van werkbladen die overal en nergens te vinden zijn. Ik heb het idee dat er veel werk ‘verloren’ gaat. Iemand maakt een werkblad, gebruikt deze voor zijn eigen les, maar vervolgens wordt een kopie hiervan óf nergens achtergelaten óf willekeurig op een stapel papier gegooid. Dat kan veel duurzamer.

Buiten dit ga ik morgen een tour maken met een aantal mensen rondom Ubud. Zondag ga ik de Mount Batur beklimmen. Wordt een goed weekend denk ik zo.