Het is alweer lang geleden dat ik mijn laatste verhaal schreef. Ondertussen ben ik in Amed en in Gili Air geweest. Op Gili had ik slecht internet waardoor ik mijn verhaal niet kon uploaden. Vandaar iets later...

Amed. Een vissersdorpje in het oosten van Bali. Rustig, bijna overal uitzicht op de zee aan de ene kant en de bergen aan de andere kant. Mijn hostel lijkt meer op een resort. Overal cottages met rieten daken, een tuin die bijna elk moment van de dag wordt onderhouden, een zwembad, een restaurant en ontbijtbuffet, een spa waar je allerlei behandelingen/massages kunt krijgen, een onwijs mooie kamer met airconditioning en een luxe badkamer met een buitendouche (uitzicht op de bergen). En dan datgene waar ik bij aankomst nog het meest blij van werd: twee fietsen die je elk moment gratis mag pakken. Nadat ik mijn backpack in de kamer had gezet en mijn welkomstdrankje had gedronken, sprong ik natuurlijk direct op de fiets. Hoppa, lekker windje, even mijn omgeving verkennen. En die omgeving is dus eigenlijk één hele lange straat die zo’n beetje parallel loopt aan de kustlijn. Overal duikscholen, snorkelshops en cafés. Na een lekkere gado-gado als lunch ging ik terug naar m’n ‘hostelresort’ en heb ik aan het zwembad gechilld.
Tijdens dat chillen kreeg ik van de eigenaar een mobieltje in mijn hand gedrukt met een duikinstructeur aan de lijn. “Wil je duiken?”, “Ja dat denk ik wel”. Ik had tijdens mijn tourtje door het dorp al gekeken wat een beetje een goede prijs zou zijn, en aangezien deze duikinstructeur mij dat ook nog bood, was het snel geregeld. De volgende ochtend zou ik om half 9 worden opgehaald voor 2 duiken.

Ook al waren er 6 bedden in mijn kamer, ik had maar één kamergenoot: Paulina uit Finland. ’s Avonds zijn we samen op het strand gaan eten. Echt een vakantiegevoel. Eten, praten, kijken naar Balinese kinderen die in de zee spelen, een paar snorkelende toeristen, en de kippen die rondscharrelen op het strand. Ja, kippen op het strand.

De volgende ochtend ging ik dus duiken. Ik vond het best wel een beetje spannend. Het was al zo lang geleden dat ik in Curacao voor het laatst had gedoken. Ik probeerde dat ook wel duidelijk te maken aan de instructeur; dat ik even een opfrissingscursusje nodig had. Dat begreep hij wel, maar het was een snelle man. Hij deed alles snel. Snel de gebaren opnoemen, snel even de standaardoefeningen herhalen, vervolgens zei hij nog heel snel “if you ever panic and come to the surface, make sure you don’t hold your breath because then your lungs will explode”, en weg was ‘ie.
Tja, nerveuzer dan vóór ik het water in ging, zwom ik snel achter hem aan.

Eenmaal onder water raakte ik gelukkig wel weer snel op m’n gemak. Ik herinnerde me wel weer hoe het ongeveer moest, en dat is niet bepaald heel moeilijk. Gewoon beetje flippen met m’n flippers en om me heen kijken. Af en toe m’n diepte aanpassen door iets meer in te ademen of iets meer uit te ademen. Het genieten kon beginnen.

De tweede duik was nog mooier dan de eerste. Nog meer vissen, overal om me heen. Ja echt wel heel gaaf. De duikinstructeur had trouwens foto’s genomen en een filmpje gemaakt onder water, dus die heb ik nu ook:)
Na het duiken was ik wel moe, en heb ik weer lekker aan het zwembad gelegen. Aan het eind van de middag zijn ik en Paulina naar een uitzichtpunt gelopen. Daar hebben we wat drankjes gedronken en genoten van het uitzicht. Ondertussen hadden we er ook een Nederlandse kamergenoot bij gekregen, en ’s avonds hebben we met z’n 3en gegeten en daarna cocktails gedronken in de reggaeclub (met live reggae muziek) van het dorp.

De dag erna was weer een hele relaxte dag. ’s Ochtends een massage van een uur voor 5 euro, ’s middags snorkelspullen gehuurd en met Paulina de mooie visjes nogmaals bewonderd. ’s Avonds weer gezellig gegeten aan het strand.

Het was echt een heel fijne kamer, en een super fijn hostel, dus was nog best lastig om de volgende ochtend weg te gaan. Maar de boot naar Gili Air stond op me te wachten. Een Frans meisje die ook in hetzelfde hostel als ik sliep ging ook naar Gili, dus we werden samen opgehaald. Uitgezwaaid door de eigenaar en aangekomen bij de haven moest ik weer lachen om de Indonesiërs. De backpacks die wij westerlingen met zoveel moeite op onze rug vastbinden, worden door de Indonesiërs (oud en jong / vrouw en man) op hun hoofd getild waarna ze moeiteloos balancerend de tassen naar de boot brengen. Een prachtig gezicht.

Tijdens de bootrit viel ik in slaap en uiteindelijk waren we 1,5 uur later op het eiland. Witte stranden, een blauwe zee, en een warme wandeltocht naar mijn hostel. Mijn nieuwe hostel heet Captain Coconuts. Werd me vandaag duidelijk waarom, of in ieder geval wie deze naam waardig is, toen ik één van de personeelsleden als een soort aap een lange rechte palmboom in zag klimmen om wat kokosnoten los te hakken, haha.
De slaapzaal is bijzonder. Tien bedden hangen aan touwen aan het plafond. Ieder bed heeft zijn eigen klamboe, en dat is opzich ook wel nodig aangezien er geen ‘muren’ zijn en we dus eigenlijk bijna buiten slapen. Ik kan me in slaap laten wiegen door m’n eigen bed.

Wordt vervolgd.