Werk en Weekend

Vrijdagmiddag kregen we eindelijk meer informatie over onze projecten. Ik geef samen met nog iemand les, maar diegene is nu nog niet in Ubud, dus die moet ik nog leren kennen maandag. Er is geen andere leraar aanwezig, en de kinderen mogen zelf bepalen of ze wel of niet naar de les willen komen. Je kunt dus zien aan de hoeveelheid kinderen die in je klas zitten, hoe leuk ze je les vinden. Ik geef les in de 6th grade, wat kinderen van 11-12 jaar oud zijn. Het gekke is dat ik dus voor de komende twee weken dezelfde klas les zal geven, elke dag 3 uur lang in de middag. Dit was heel anders dan ik had verwacht, aangezien ik had verwacht dat ik één programmaatje van één of twee uur, zou geven aan telkens verschillende klassen. Maar nee, ik zal een lesplan moeten maken voor in totaal 30 uur, waarbij telkens weer iets anders wordt behandeld. Dat wordt nog een uitdaging denk ik, maar wel een leuke uitdaging!

Het blijkt ook dat de kinderen niet echt gewend zijn om lang te luisteren, dus dat je heel veel spelletjes enzo met ze moet spelen. Ik hoop dat het andere meisje ook creatief is en veel initiatief durft te nemen zodat we samen voldoende leuke spellen, oefeningen en opdrachten kunnen bedenken. Nu is het ook nog zo dat ik op een school ben ingedeeld waar nog nooit eerder vrijwilligers zijn geweest. We weten daardoor bijvoorbeeld ook niet hoe goed de kinderen al Engels spreken. Dat zullen we morgen allemaal moeten uitvinden. Stel dat het niveau echt heel laag is, zullen we misschien eerst wat Engelse les moeten geven voordat we echt iets inhoudelijks kunnen vertellen over gezondheid. De school is ook erg ver van hier. Ruim een uur rijden, waardoor ik minder vrije tijd overhoud dan veel andere vrijwilligers. We zullen ’s ochtends de lessen moeten voorbereiden, vervolgens lunchen we nog hier in de kantine, en dan gaan we om 12:45 naar de school rijden. We geven van 14:00 uur tot 17:00 uur les. Vervolgens zullen we terugrijden en zijn we nog net op tijd om te dineren in de kantine (sluit om 18:30).

Ik ben heel erg benieuwd! Ik heb er wel veel zin in, maar ik heb ook zo’n voorgevoel dat het best wel pittig gaat worden. Ik houd jullie op de hoogte!!

Dit weekend ben ik zaterdag met wat andere meiden naar Seminyak gegaan. Dit ligt helemaal in het zuiden, en staat bekend om leuke winkeltjes en het strand met leuke strandtentjes. Toen we echter eenmaal een goede prijs hadden onderhandeld voor een strandbedje + parasol, en hier 30 minuten van hadden mogen genieten, kwam er een enorme bui op ons af. Uiteindelijk hebben we dus helaas niet zo lang op het strand kunnen uitwaaien (echt die wind daar is geweldig!), maar hebben we de rest van de middag in wat winkeltjes en wat cafés doorgebracht. Aan het eind van de dag was ik het behoorlijk zat, moesten we drie kwartier wachten op een meisje die niet kwam opdagen op onze afgesproken tijd om de taxi terug te nemen, en was de taxichauffeur verdwaald (haha je verzint het niet) waardoor we in plaats van 1 uur, zeker een kleine 2 uur over de terugrit deden.
Één ding wist ik zeker: ik zou zondag lekker mijn eigen plan trekken:)

En dat heb ik deze ochtend gedaan. Na wat gesputter en gedoetjes met pinpassen en creditcards die tot 10 keer toe geweigerd werden door pinautomaten, kreeg ik weer wat nieuwe doekoe. En nu kon ik eindelijk echt wat spullen kopen die ik nodig heb. Het is namelijk zo dat ik niet zo goed met anderen kan shoppen (in winkeltjes waar ik graag lang wil kijken, lopen de anderen zo voorbij, en de winkeltjes waar de anderen graag lang kijken, zou ik weer graag overslaan). Maar vanochtend op de markt in Ubud, had ik de tijd even voor mezelf. Ik had er plezier in om af te dingen, en heb alles gekocht wat ik wilde. Ik kan er weer even tegenaan!

Einde introductie

Alweer de laatste dagen van mijn introductieweek. Donderdag hadden we ’s ochtends ‘kookles’. We maakten verschillende Indonesische gerechtjes. Mijn taak was het scheiden van de groene velletjes van de witte bean sprouts. Haha het voelde meer als een therapeutische bezigheid dan echt als koken, maar ik vond het helemaal prima. Uiteindelijk zaten we aan een vroege lunch om 11 uur – half 12, waarbij de tafels gevuld waren met gado gado, gebakken banaan en allerlei andere heerlijke gerechten.

’s Middags hadden we een les in bloem-offeren. Dat is onderdeel van een ceremonie die de Balinezen elke ochtend en elke avond houden. De bloemen komen in een soort bakje van bamboebladeren en een palmblad. Nadat je deze hebt gemaakt, leg je voor de god van het vuur, de god van het water, de god van de aarde en de god van de lucht, een specifieke kleur bloem aan een specifieke zijde neer in het bakje. In het midden komt een soort gras, waarvan ik even ben vergeten hoe dit heet, voor de god van de balans. De Balinezen leggen de bloemoffering op de straat voor hun huis of bij hun eigen (of een andere) tempel. Dit gaat gepaard met een ritueel waarbij er ook rijst of andere dingen worden geofferd en er een wierookstokje wordt aangestoken. Elke ochtend wensen de Balinezen hiermee dat de dag veel goeds zal brengen. Aan het eind van de middag of begin van de avond danken ze voor al het goeds van die dag. Nou blijft het niet alleen bij deze twee ceremonies per dag, maar hebben ze ook nog speciale ceremonies bij een nieuwe maan, volle maan, elk half jaar, bijzondere gelegenheden etc. etc. Voor zover ik het heb begrepen zijn voor de hindoestaanse balinees ceremonies het belangrijkste in het leven.

Het grappige is dat er soms ook spontaan een ceremonie wordt gehouden. Er is ons dus verteld dat als we volgende week les gaan geven op de scholen, het kan zijn dat er een dag ineens geen kinderen op school zijn, omdat er spontaan een ceremonie wordt gehouden in het dorp.

Vrijdag hebben wij onze bloemen daadwerkelijk geofferd bij de Tempel van het Heilige water. Deze tempel was behoorlijk ver van ons huis, en dus gingen we met de taxi. Allemaal met een (verplichte) sarong om ons middel en uiteraard verder ook nog kleding aan, hebben we gebaad in het heilige water. Je kunt dit zien op de foto’s. Ik vond het heel bijzonder. En lekker koel haha! Je kon bij elke stroom water over je hoofd gooien en een wens doen. De enorme vissen zwommen tussen iedereen door.

Dit was dan het einde van mijn introductieweek. Ik vond het heel interessant en leuk om zoveel te leren over de balinese cultuur!

Rust en ruimte

Dinsdag was een rustige dag. ’s Ochtends kregen we Indonesische ‘bahasa’ en balinese taalles. Dat is wel even wat anders dan een cursusje Italiaans. Waar elk Italiaans woord in mijn hersenen bijna automatisch een weg vond naar de logica, en werd opgeslagen zonder veel moeite, is dat met het Indonesisch wel even anders. Het is moeilijk om de woorden ergens aan te koppelen, dus is het erg moeilijk om te onthouden. Toch lijkt het me leuk als ik voor volgende week een aantal woorden en zinnen kan zeggen en begrijpen, zodat ik net iets makkelijker kan communiceren met de balinese kinderen.

’s Middags hebben we een Batik schildercursus gevolgd. Dat was geweldig. Het is een speciale techniek, waarbij je een lap stof eerst met water bewerkt en daarna met verf. Vervolgens kun je met je vingers de verf op een bepaalde manier uitvegen waardoor je een bijzonder effect krijgt.

’s Avonds zijn we met een groep naar een café gegaan waar ook live muziek was. Een cocktail in m’n hand en genieten van de muziek.

De dag erna hadden we ’s ochtends weer taalles, en zijn we direct daarna in onze ‘vrije tijd’ naar een zwembad gegaan dat bij een hotel hoort hier vlakbij. Wat was dát hemels, haha. Eindelijk heerlijk afkoelen. En het was een rustige stille plek. Dus daar kan ik vaker heen gaan, ook als ik even alleen wil zijn. Ik merk sowieso dat nu ik wat meer plekken ken hier in de buurt, dat ik me wat vrijer ga voelen en wat beter mijn eigen ruimte en weg kan vinden. Nu ik dit schrijf zit ik bijvoorbeeld in een café te genieten van een (warm) briesje en een koude cola. Het is belangrijk voor me dat ik af en toe even alleen kan zijn. In die ruimte en rust heb ik alle tijd om alles om me heen echt te kunnen zien en te ervaren. Zo kijk ik nu uit op een soort bouwplaats waar vier bouwvakkers op een rijtje naast elkaar op hun rug liggen te slapen. Ik zie vrouwen die stapels stenen en grote watercontainers op hun hoofd dragen. Op de achtergrond staat een reusachtige boom alles te overzien.

Dezelfde dag van het zwembad hebben we ’s middags nog een geweldig mooie wandeltocht gemaakt. Dit was ook onderdeel van het programma. Ondanks dat de helft van de groep klaagde over de hitte en dat het daarom te zwaar was om te wandelen, heb ik al mijn aandacht gericht op de prachtige omgeving. Vooral het eerste half uur door de rijstvelden en het laatste half uur langs een soort jungle waren adembenemend. Ik zal wat foto’s uploaden, wanneer de wifi hier dat aankan.

Al met al kan ik dus steeds beter omgaan met de al die mensen om mij heen. Soms is het gezellig, en soms sluit ik me even af. Zo kan ik meer en meer genieten…

Thank you for frying with China Airlines

Afgelopen vrijdagmiddag begon mijn lange reis naar Bali. Van Amsterdam naar Bangkok, waar ik een korte stop had, en door naar Taiwan. In Taiwan moest ik van het vliegveld naar mijn hostel zien te komen, wat uiteindelijk lukte door de juiste bus te vinden. Eigenlijk ging alles heel soepeltjes. Ik werd heel vriendelijk ontvangen in het hostel door een lieve vrouw en terwijl zij mij passiefruit liet proeven, gaf ik haar de stroopwafel die ik in het vliegtuig had gehad.

Al snel kon ik mijn kamer in, en dat was echt helemaal top. Er waren in totaal 5 bedden, waar uiteindelijk nog maar één andere van bezet werd. Ik ging nog even naar een willekeurige toko om een torentje rijst te scoren, en daarna ging ik heerlijk slapen.

De volgende ochtend moest ik alweer vroeg op pad om naar het vliegveld te gaan. De lieve vrouw maakte nog een soort tosti voor me, maar dan met pindakaas en banaan, wat verrassend lekker was. Vervolgens ben ik lopend naar het vliegveld gegaan. Dit was ongeveer een half uur lopen, en dat was met mijn jetlag, de hitte (zelfs zo vroeg al), en de spaarse stoepen ook wel genoeg. Mijn vlucht naar Bali ging vervolgens heel relaxed. Zo had China Airlines me toch maar even mooi de helft van de wereldbol over gevlogen, en mocht ik drie keer de fantastische zin horen: "Thank you for frying with China Airlines"

Daar aangekomen, werd ik ongelofelijk blij bij het zien van mijn backpackje op de band. Ik was er klaar voor.
Na even zoeken vond ik de chauffeur die mij en nog drie andere meiden ophaalde van het vliegveld. Van deze drie waren er twee amerikaanse, waardoor de opvolgende rit naar het vrijwilligershuis bestond uit een onophoudend commentaar op alles wat er te zien was. Op de amerikaanse manier. "Oh my God", "That's awesome", "So adorable"..... etc. Ik was niet heel bedroefd toen ik merkte dat ik in een ander vrijwilligershuis zat dan zij.

Uiteindelijk kwam ik ongeveer om 18 uur aan bij het vrijwilligershuis. Er zijn er hier een stuk of 6 in de straat geloof ik. Allemaal volgepropt met vrijwilligers. Een stuk of 8 kamers, met allemaal weer 6 vrijwilligers per kamer. En dat was dan ook eigenlijk het eerste waar ik mee bezig was. De hoeveelheid mensen. Overal mensen. Hoe kan ik hier mijn eigen plek vinden?

Iedereen van alle huizen, eet in 'de kantine', wat zo'n 800 meter lopen is van het huis. We krijgen drie maaltijden per dag, binnen bepaalde tijden op de dag. En wanneer ik daar kwam, waren er zo'n beetje altijd een stuk of 50-80 vrijwillgers aan het eten. Vaak sta je in de rij voor het eten, en daarna weer om je bord etc. af te wassen.
Het is druk.

Een ander ding waar ik mee moest leren omgaan, en wat ik nu nog steeds doe, is de hitte. Het is heet. Zweten, zweten, zweten. Samen met wat duizeligheid en misselijkheid van mijn jetlag was dat mijn eerste dag het allerergst. Maar ook nu is het nog zwaar. Ik had niet verwacht dat het zo erg zou zijn, maar ik denk dat dat ook komt omdat je geen enkel moment even kunt afkoelen. Er is nergens airconditioning. Ik heb het idee dat mijn matras onderhand een soort spons is die je kunt uitwringen. Op dit moment glibbert mijn laptop op mijn schoot. Ik heb nog nooit zo veel gezweten. Gelukkig zijn er hier wel watertanks, waardoor ik continu mijn flesjes kan bijvullen met water. En iedereen heeft veel last van de warmte, dus daarin ben ik niet alleen.

Ik wil jullie nog even snel wat vertellen over de eerste ochtend van mijn introductie week. We gingen wandelen. Naar Ubud, eerst naar het paleis van de (vroegere) koning, daarna over de markt, en tot slot door Monkey Forest. Het paleis was mooi, maar ik kan me vooral herinneren dat het warm was, haha. De markt was geweldig, maar ook overweldigend. Mooie, originele, traditionele, maar vooral heel veeeel spullen. Tot slot Monkey Forest, waar onvoorstelbaar veel apen rond loslopen. Ze stelen losse voorwerpen die je bij je hebt, en er werd gewaarschuwd dat ze op je konden springen en konden bijten. Dus ik moet zeggen dat ik geen held was rond die apen. Het was wel heel grappig en leuk om te zien, maar ik hield toch maar zoveel mogelijk afstand.

's Middags kregen we meer informatie over de cultuur van Bali, en na het avondeten gingen we naar een traditionele dans-show. De dansshow vond ik fascinerend. Stemmen werden op allerlei manieren gebruikt, wat ritme en spanning gaf. Ik vond het heel mooi om deze kant van de Balinese cultuur te zien.

Dat is voor nu even het verhaal. Het wordt tijd voor het avondeten, dus ik schrijf later weer verder.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Isha