Afgelopen vrijdagmiddag begon mijn lange reis naar Bali. Van Amsterdam naar Bangkok, waar ik een korte stop had, en door naar Taiwan. In Taiwan moest ik van het vliegveld naar mijn hostel zien te komen, wat uiteindelijk lukte door de juiste bus te vinden. Eigenlijk ging alles heel soepeltjes. Ik werd heel vriendelijk ontvangen in het hostel door een lieve vrouw en terwijl zij mij passiefruit liet proeven, gaf ik haar de stroopwafel die ik in het vliegtuig had gehad.

Al snel kon ik mijn kamer in, en dat was echt helemaal top. Er waren in totaal 5 bedden, waar uiteindelijk nog maar één andere van bezet werd. Ik ging nog even naar een willekeurige toko om een torentje rijst te scoren, en daarna ging ik heerlijk slapen.

De volgende ochtend moest ik alweer vroeg op pad om naar het vliegveld te gaan. De lieve vrouw maakte nog een soort tosti voor me, maar dan met pindakaas en banaan, wat verrassend lekker was. Vervolgens ben ik lopend naar het vliegveld gegaan. Dit was ongeveer een half uur lopen, en dat was met mijn jetlag, de hitte (zelfs zo vroeg al), en de spaarse stoepen ook wel genoeg. Mijn vlucht naar Bali ging vervolgens heel relaxed. Zo had China Airlines me toch maar even mooi de helft van de wereldbol over gevlogen, en mocht ik drie keer de fantastische zin horen: "Thank you for frying with China Airlines"

Daar aangekomen, werd ik ongelofelijk blij bij het zien van mijn backpackje op de band. Ik was er klaar voor.
Na even zoeken vond ik de chauffeur die mij en nog drie andere meiden ophaalde van het vliegveld. Van deze drie waren er twee amerikaanse, waardoor de opvolgende rit naar het vrijwilligershuis bestond uit een onophoudend commentaar op alles wat er te zien was. Op de amerikaanse manier. "Oh my God", "That's awesome", "So adorable"..... etc. Ik was niet heel bedroefd toen ik merkte dat ik in een ander vrijwilligershuis zat dan zij.

Uiteindelijk kwam ik ongeveer om 18 uur aan bij het vrijwilligershuis. Er zijn er hier een stuk of 6 in de straat geloof ik. Allemaal volgepropt met vrijwilligers. Een stuk of 8 kamers, met allemaal weer 6 vrijwilligers per kamer. En dat was dan ook eigenlijk het eerste waar ik mee bezig was. De hoeveelheid mensen. Overal mensen. Hoe kan ik hier mijn eigen plek vinden?

Iedereen van alle huizen, eet in 'de kantine', wat zo'n 800 meter lopen is van het huis. We krijgen drie maaltijden per dag, binnen bepaalde tijden op de dag. En wanneer ik daar kwam, waren er zo'n beetje altijd een stuk of 50-80 vrijwillgers aan het eten. Vaak sta je in de rij voor het eten, en daarna weer om je bord etc. af te wassen.
Het is druk.

Een ander ding waar ik mee moest leren omgaan, en wat ik nu nog steeds doe, is de hitte. Het is heet. Zweten, zweten, zweten. Samen met wat duizeligheid en misselijkheid van mijn jetlag was dat mijn eerste dag het allerergst. Maar ook nu is het nog zwaar. Ik had niet verwacht dat het zo erg zou zijn, maar ik denk dat dat ook komt omdat je geen enkel moment even kunt afkoelen. Er is nergens airconditioning. Ik heb het idee dat mijn matras onderhand een soort spons is die je kunt uitwringen. Op dit moment glibbert mijn laptop op mijn schoot. Ik heb nog nooit zo veel gezweten. Gelukkig zijn er hier wel watertanks, waardoor ik continu mijn flesjes kan bijvullen met water. En iedereen heeft veel last van de warmte, dus daarin ben ik niet alleen.

Ik wil jullie nog even snel wat vertellen over de eerste ochtend van mijn introductie week. We gingen wandelen. Naar Ubud, eerst naar het paleis van de (vroegere) koning, daarna over de markt, en tot slot door Monkey Forest. Het paleis was mooi, maar ik kan me vooral herinneren dat het warm was, haha. De markt was geweldig, maar ook overweldigend. Mooie, originele, traditionele, maar vooral heel veeeel spullen. Tot slot Monkey Forest, waar onvoorstelbaar veel apen rond loslopen. Ze stelen losse voorwerpen die je bij je hebt, en er werd gewaarschuwd dat ze op je konden springen en konden bijten. Dus ik moet zeggen dat ik geen held was rond die apen. Het was wel heel grappig en leuk om te zien, maar ik hield toch maar zoveel mogelijk afstand.

's Middags kregen we meer informatie over de cultuur van Bali, en na het avondeten gingen we naar een traditionele dans-show. De dansshow vond ik fascinerend. Stemmen werden op allerlei manieren gebruikt, wat ritme en spanning gaf. Ik vond het heel mooi om deze kant van de Balinese cultuur te zien.

Dat is voor nu even het verhaal. Het wordt tijd voor het avondeten, dus ik schrijf later weer verder.