Afgelopen weekend kreeg ik al wat lichte waarschuwingen van mijn maag en darmen, dat ze zich niet helemaal op hun gemak voelden. Maar vanochtend was het echt goed raak. Ongeveer rond 4 uur begonnen de darmkrampen. Pijnlijk, en zoals ik ze herken van eerdere keren dat mijn maag en darmen overstuur raakten. Ik heb zolang mogelijk op bed gelegen, en toen ik toch echt eruit moest was het ergste gelukkig wel voorbij. Waar er eerst hooguit 8 seconden tussen de krampen zat, was dat rond 9 uur alweer opgelopen tot ongeveer 1 tot 2 minuten. Ik had goede hoop.

Gelukkig had een kamergenoot pillen die de krampen tegengaan. Ik kocht wat mariakaakjes bij het winkeltje naast ons huis, en toen ik er daar 4 van ophad plus een banaan, vond ik dat voldoende bodem voor zo’n geweldig pilleke. Dat hielp.
Niet volledig, maar genoeg.

Vervolgens was het op zoek naar mijn lespartner. Ik kreeg echter na een tijdje te horen dat zij toch niet aanwezig zou zijn, en pas volgende week zou komen. Ik werd ingedeeld in een andere school, met een meisje die dezelfde klas vorige week ook al les had gegeven. Dat was weer schakelen. Ik had namelijk allemaal ideeën bedacht voor een klas die nog nooit iets had geleerd over health care. Maar de klas die ik nu les zou gaan geven, wist al alle basis over hygiëne (tanden poetsen, handen wassen, douchen, schone kleren), gezonde voeding en sport. Aan de andere kant, was het met mijn toestand ook wel fijn om met iemand les te geven die de klas al kende en al een week lang les had gegeven.

Ik moest nog een verplichte ‘meeting’ bijwonen waarbij een dokter kwam vertellen over veelvoorkomende ziektes in Indonesië. Ook al was ik totaal niet geconcentreerd, het was wel goed dat ik hier bij was. We zullen namelijk deze week veel moeten gaan lesgeven over deze ziektes, aangezien ze alle andere basis al gehad hebben. En jullie weten dat ik nou niet echt veel medische kennis heb….

Mijn lespartner heet Alice, en komt uit Canada. Ze is heel aardig, en ze had ook al wat ideeën voor de les, namelijk het kort herhalen van alles wat ze vorige week hadden geleerd, en een begin maken met muggen en dengue. Ik heb niet zo lang met haar voorbereid, maar ben vrij snel weer op bed gaan liggen, zodat ik me ’s middags hopelijk goed genoeg zou voelen om mee te gaan.

Zo rond lunchtijd hadden we weer regen. Dit is de laatste 5 dagen elke dag. Aan de ene kant heerlijk omdat het dan niet zo warm is, aan de andere kant ook wel weer onhandig omdat alles hier buiten is (behalve m’n kamer natuurlijk). Ik kon wel wat witte rijst eten en wat watermeloen, en daarna zijn we naar de school gereden. Dit was ongeveer een half uur. We hadden vandaag 9 leerlingen, en ze zijn van de 5th grade, dus 10-11 jaar. Ik stelde me natuurlijk voor aan de kinderen, en zij stelden zich ook voor aan mij. Nu is het zo dat ik van anderen al veel verhalen had gehoord over dat de kinderen echt heel druk zijn. En dat was dus ook zo! Ze schreeuwden, praatten, lachten door elkaar heen, natuurlijk in het Indonesisch. Ik heb me daarin een beetje op de achtergrond gehouden, om te zien hoe Alice daarmee om ging. Maar ze was niet erg streng. Als we iets wilden vertellen, dan werd het wel wat stiller, en ik had opzich nog wel het idee dat we ze onder controle zouden hebben als het echt te gek zou worden. Maar toch… iets meer structuur en stilte af en toe zou denk ik geen kwaad kunnen. Eens kijken of we dat voor elkaar kunnen krijgen.

Verder deden we veel spelletjes zodat ze hun energie ook een beetje kwijt konden. Qua Engels weten ze best veel woorden, maar het zinnen vormen gaat nog niet. Ook merkte ik vaak, dat als we iets aan ze vroegen en ze het niet helemaal begrepen, dat dit al heel snel overging in een soort ontwijkend gedrag. Dan keken ze weg en gingen ze in het Indonesisch praten. Vervolgens was het lastig om hun aandacht terug te krijgen.

Ook waren we heel snel door al ons materiaal heen. We hadden nog steeds wel iets achter de hand, maar Alice had verwacht dat we een groot deel ook morgen konden doen. Ze doen de opdrachten heel erg snel en zodra één kind klaar is met een opdracht gaat ‘ie vervolgens alle anderen afleiden, vliegtuigjes gooien etc.
Nu liet ik het gebeuren, omdat Alice dat ook deed, maar ik denk dat we daar nog wat afspraken over moeten maken.

Dus ja, chaos.

Voor nu denk ik dat we ons wel gaan redden, ook al zal het elke dag wel weer een uitdaging zijn. Alice heeft nu haar laatste week, dus ik zou volgende week dan dezelfde klas met iemand anders hebben. Ik denk dat het wel heel lastig is om dan nog met nieuwe onderwerpen aan te komen die relevant zijn, maar toch nog begrijpelijk en simpel genoeg voor de kinderen. Maargoed, dat is iets voor volgende week.

Nu wil ik me vooral even richten op me weer helemaal goed voelen. Op een after-teaching-vermoeidheidsdipje na, gaat het alleen maar beter, dus ik denk dat ik morgen wel weer redelijk de oude ben.